Choroba Leśniowskiego-Crohna jest przewlekłym, nieswoistym zapaleniem ściany układu pokarmowego. Choć dotyczyć może każdego odcinka przewodu, zazwyczaj lokalizuje się w końcu jelita cienkiego lub na początku jelita grubego. Jest trudna do zdiagnozowania z uwagi na podobieństwo objawów do innych schorzeń układu pokarmowego, a także przez wzgląd na nieznane do końca przyczyny choroby Leśniowskiego-Crohna. W związku z tym, problematyczne jest również leczenie schorzenia. Wśród wielu metod, lekarze stosują m.in. leczenie farmakologiczne.

Terapia choroby Leśniowskiego-Crohna

Terapię z użyciem leków zasadniczo dzieli się na dwie fazy. Pierwsza faza powinna przede wszystkim działać na objawy choroby Leśniowskiego-Crohna i zaowocować ich ustąpieniem, a także wygojeniem błony śluzowej jelita oraz poprawą jakości życia pacjenta – a więc remisją choroby. Drugim etapem jest natomiast utrzymanie jak najlepszego stanu chorego i zapobieganie zarówno nawrotom, jak i powikłaniom schorzenia. W celu osiągnięcia pożądanych efektów, lekarze stosują dwie odmienne strategie. Pierwsza polega na podawaniu mało inwazyjnych leków na początku i włączaniu coraz silniejszych w trakcie trwania terapii, podczas gdy druga zakłada rozpoczęcie leczenia od najsilniejszych, biologicznych medykamentów.

Jak wygląda leczenie? Przeczytaj tutaj: http://gastryczne.pl/choroba-lesniowskiego-crohna/leczenie-choroby-lesniowskiego-crohna/

Leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna

Niezależnie od stosowanej strategii, leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna opiera się zwykle na grupach leków, zawierających kwas 5-aminosalicylowy, glikokortysteroidy, leki biologiczne oraz immunosupresyjne. W niektórych przypadkach, lekarze sięgają również po antybiotyki. Lecząc chorobę Leśniowskiego-Crohna, należy także pamiętać o środkach zapobiegających jej powikłaniom.

Aminosalicylany to najdłużej stosowane leki w historii schorzenia. W ostatnich latach są negatywnie oceniane przez lekarzy, szczególnie jeśli chodzi o podawanie ich w fazie leczenia objawów. Wciąż jednak cieszą się popularnością, jako środki zmniejszające ryzyko nawrotu choroby po leczeniu chirurgicznym. Ponadto, należąca do tej grupy leków mesalazyna, zapobiega rozwojowi raka jelita grubego u osób cierpiących na nieswoiste zapalenia jelit.

Glikokortysteroidy są najczęściej stosowane w pierwszej fazie leczenia choroby Leśniowskiego-Crohna, a więc w celu usunięcia objawów i doprowadzenia do remisji choroby. Działanie tych środków polega przede wszystkim na hamowaniu reakcji zapalnej. Nie należy stosować ich w fazie drugiej, tym bardziej, że utrudniają gojenie się aktywnych zakażeń skórnych i okołoodbytniczych. Stosując je, szczególnie długotrwale, warto zwrócić uwagę na niepożądane działania leków i zawczasu postarać się, by im zapobiec.

Ważne informacje: Gastryczne.pl – Choroba Leśniowskiego Crohna

Terapię lekami biologicznymi stosuje się zarówno w pierwszej, jak i drugiej fazie leczenia u pacjentów dotkniętych chorobą Leśniowskiego-Crohna o ostrych i niebezpiecznych objawach. Jeśli lekarze nie dostrzegają u chorego poprawy po zastosowaniu glikokortysteroidów lub leków immunosupresyjnych, albo podejrzewają nietolerancję, uczulenie, bądź przeciwwskazania, by te leki używać – sięgają po leczenie biologiczne. Można stosować je zarówno u dzieci, jak i u dorosłych.

Leki immunosupresyjne podaje się pacjentom, u których powinno nastąpić odstawienie glikokortykosteroidów. Lekarze stosują je do zwalczania objawów choroby Leśniowskiego-Crohna, a także w celu utrzymania remisji. Szczególnie zaś leki te sprawdzają się w przeciwdziałaniu powikłaniom schorzenia.

Stosowanie antybiotyków jest zalecane przez lekarzy w przypadkach powikłań choroby Leśniowskiego-Crohna, a więc kiedy u pacjenta pojawią się ropnie, zmiany okołoodbytnicze, sepsy, stany zapalne i zakażenia ran po operacjach.

Choć przyczyny choroby Leśniowskiego-Crohna wciąż nie są znane, a co za tym idzie – trudno o jej leczenie przyczynowe, lekarzom udaje się utrzymywać chorobę w ryzach. Dobrze prowadzony pacjent, mimo braku możliwości totalnego wyleczenia, ma szansę na uniknięcie zaostrzeń i powikłań schorzenia, przez co może wieść dobre i spokojne życie.